İnsanlar ilişkisel varlıklardır; Gelişmek ve hayatta kalmak için bağlantıya ihtiyacımız vardır. Büyürken bize önem verenlerin yanı sıra kültürel ve sosyal bağlamlarımızdan da etkilenmekte ve şekillenmekteyiz.

Özellikle bebekler ve çocuklar annelerine veya birincil bakıcılarına “bağlıdırlar”. Bazen, çocukluğumuzda bize bakacağına güvendiklerimiz, istismar (başımıza gelenler) ve ihmal (başımıza gelmeyenler ve alamadıklarımız) yoluyla bunu başaramadılar. Bu olduğu zaman, sevgi ve bağlantı ihtiyaçlarımızı karşılamak için uyum sağlamanın ve hayatta kalmanın yollarını öğreniriz.

Başka bir deyişle, başkalarının bize nasıl davranmasını beklediğimiz, başkalarına nasıl davrandığımız, sevilmeye değer olduğumuza inanıyorsak ve başkalarını nasıl sevdiğimiz, erken çocukluk deneyimlerimizin, kültürel etkilerin ve sosyal çevrenin etkisidir.

Erken deneyimlerimiz sadece başkalarıyla değil kendimizle de sağlıklı kişilerarası ilişkiler kurma yeteneğimizi etkiler. Temel olarak bağlanma travması, başkalarıyla ve kendimizle güvende hissetme yeteneğimizi etkiler.

İlişkilerde kendimizi kronik olarak güvensiz, güvensiz ve endişeli hissederiz ve bu, umutsuzca sağlıklı bir bağlantı kurma arzusunun itme ve çekmesiyle kendini gösterir, ancak aynı zamanda bağlantı kurma ve uzaklaşma konusunda da korkulu ve kararsız davranır.

Travmanın İlişkiler Üzerindeki Gizli Etkileri

• Duygular:
  • Duyguları kısıtlamak, bunlardan kaçınmak ve/veya bunlardan kaçınmak; duyguları tanımlayacak kelime dağarcığına veya dile sahip olmamak ve bunun yerine mantığa ve zekaya öncelik vermek.
  • Ya da tam tersi, birden fazla duyguyu aynı anda hissetmek ve anlamlandıramamak; bunalmış, uyuşmuş, “çok fazla” ve kontrolden çıkmış hissetmek.
• Güvenme ve Kendine Güvenmede Zorluk:
  • Erken yaşta, ihtiyaçlarınızın karşılanması için başkalarına güvenemeyeceğinizi ve dolayısıyla bu ihtiyaçları göz ardı edeceğinizi veya bunları kendiniz karşılamaya çalışamayacağınızı öğreniyorsunuz.
• Yalnız Kalma ve Yakınlık Korkusu:
  • İlişkilerden derinden korkarken aynı zamanda duygusal yakınlığa da ihtiyaç duyarsınız.
• İletişim Stillerinin Doğası:
  • Yönlendirmek için mizah kullanmak, kendini küçümsemek, talep etmek, bağırmak, parçalı tartışmalar yapmak veya sır saklamak, geri çekilmek, tecrit etmek ve sessizliği sürdürmek.
• Güvensiz Kaygılı Bağlanma: Başkalarını yakın tutarak başkalarıyla güvenli bağlanma kurmada zorluk.

Belirtiler şunları içerebilir:

• • Başkalarının sık sık onaylanmasına ihtiyaç duymak,
  • Terk edilme korkusu,
  • İlişkilerde aşırı bağımlı olmak,
  • Başkalarının eylemlerine ve ruh hallerine karşı son derece duyarlı,
  • Duyguları yoğun ve derinden hisseder,
  • Benliğin kararsız/sallantılı özü; başkalarının onlar hakkında ne düşündüğüne bağlıdır (“Bende bir sorun var; çok fazlayım, yeterli değilim”),
  • Kendi sınırları ve kendi ihtiyaçları/istekleri pahasına başkalarının neye ihtiyaç duyduğunu/istediğini tahmin etmek.
• Kayıtsız Kaçınmacı Bağlanma: Başkalarını belli bir mesafede tutarak başkalarıyla güvenli bağlanma kurmada zorluk.

Belirtiler şunları içerebilir:

• • Sağlıklı ilişkileri sabote etmek,
  • Kırılganlık ve yakınlık korkusu,
  • Başkalarını uzaklaştırma, kaçınma ve kendini izole etme,
  • Duygular kontrol altında,
  • Statü, başarılar ve başarı gibi dışsal şeylere odaklanır,
  • Çekirdek benliğin eksikliği,
  • Duygusal olarak güvenme ve başkalarına izin vermede zorluk (“İhtiyaçlarımın karşılanması için diğer insanlara güvenemem; kendime güvenebilirim ve bunu kendim yapmak zorundayım”)

Çözümlenmemiş travma anlaşılmadığında ve iyileştirilmediğinde kendimizle ve değer verdiğimiz diğer kişilerle olan ilişkilerimize zarar verebilir. İlişkileri sabote etmek yaygın bir temadır.

Ancak iyileşmek mümkündür. İyileşmenin birçok yolu var. Terapi böyle bir yol olabilir..